zondag 30 september 2007

Phoenix en weer op weg naar huis

En dan ineens is de laatste dag weer aangebroken. We hebben besloten om het rustig aan te doen. De temperatuur stijgt vandaag naar zo'n 100 graden Fahrenheit, dus we zullen niet lekker in het zonnetje vertoeven. De uv stralen zijn hier ongekend sterk.

Wat doen we dan in zo'n geval? Nou, dan zoeken we een leuk winkelcentrum op. Shoppen doen we graag op dit moment, want de dollar staat zeer laag ten opzichte van de Euro en wij wanen ons in Walhalla... Eerst zijn we naar de Rei gegaan. Dit is een outdoorwinkel waar we in Alaska diverse spullen hebben gekocht, die we tijdens de verhuizing net zo snel weer kwijtraakten. Vervolgens hebben we een winkelcentrum opgezocht. Hier nog wat leuke dingen gescoord en lekker geluncht in een onvervalste diner.

Inmiddels was het alweer laat in de middag en zijn we terug gegaan naar het hotel. De koffers opnieuw ingepakt en ja we hebben zoveel gekocht dat niet alles meer in de koffers kon! Gelukkig waren we daar op voorbereid en hebben we een weekendtas bijgekocht. Voor het eerst in alle jaren hebben we een tas bij moeten kopen! Tja, een lage dollar en de sales tijd...

Hierna hebben we nog een uurtje relaxt om vervolgens lekker te gaan eten. Aangezien de wekker vannacht om 03.30 uur gaat, onze vlucht vertrekt om 07.05 uur en we moeten natuurlijk 2 uur vooraf aanwezig zijn, gaat het licht hier vroeg uit...

En ja hoor, om 03.30 uur ging de wekker en om 04.10 uur waren we op weg naar het vliegveld. Om deze tijd loopt het verkeer natuurlijk op rolletjes en rond 04.30 uur konden we achter aansluiten bij het inleverpunt. De kilometerstand werd gecontroleerd en we konden met de shuttle op weg.
Op het vliegveld ingecheckt en direct door de douane gegaan. Even een kop koffie gehaald, een smsje naar huis gestuurd en direct naar de gate gelopen. Onze vlucht vertrok netjes op tijd, wel wat turbulentie gehad onderweg, maar 20 minuten eerder dan gepland konden we weer voet aan de grond zetten in Atlanta.

Hier hadden we 3,5 uur de tijd voor de volgende vlucht. En vanwege het tijdverschil van 3 uur met Phoenix, was het inmiddels lunchtijd. Dus zijn we een hapje gaan eten en na opnieuw een kop koffie te hebben gehaald zijn we weer op weg gegaan naar onze gate. Ook de vlucht naar Amsterdam vertrok op tijd. Met wederom redelijk veel turbulentie en weinig slaap landden we om 08.15 uur op Schiphol.

En wat is het hier koud! Gisteren was het in Phoenix uiteindelijk 104 graden Fahrenheit, vlak voor de landing werd ons verteld dat het in Nederland 56 graden Fahrenheit was...

Tijdens de vlucht hebben we natuurlijk volop kunnen mijmeren over de afgelopen weken. Hebben we alles vermeld in dit blog wat er is gebeurd en wat we hebben gedaan? Neeeee, natuurlijk niet. Sommige dingen moeten niet worden opgeschreven en sommige dingen houden we lekker voor onszelf! Weer andere dingen zijn veeeel leuker om persoonlijk te vertellen. Dat zullen we dan ook graag doen. :-P

En wat vonden we toen we thuis kwamen? De nieuwe verlofregeling 2008 van Monique, wat zoveel betekent als dat we ons zeer binnenkort moeten gaan buigen over de vakantieperiode van volgend jaar....

donderdag 27 september 2007

Terug in Phoenix

Vandaag zaten we in de auto... en wel 8 uur lang. Het heeft alleen al 2,5 uur geduurd eer we LA uit waren! En daarna moesten we nog het hele eind terug naar Phoenix. Nou ja, moesten... Dat wilden we natuurlijk zelf. We willen morgen een rustig dagje voordat we aan de vluchten naar Nederland gaan beginnen en dan heb ik echt geen zin om nog uren achter het stuur te zitten.

De rit duurde maar en duurde maar. Net buiten LA hebben we de tank nog even volgegooid in de hoop dat we het zouden redden naar Phoenix. Onderweg uiteraard nog een paar keer gestopt om de beentjes te strekken, kopje koffie gehaald bij de Starbucks, geluncht bij Denny's en later nog maar een keer getankt. En we zagen de temperatuur langzaamaan stijgen richting de 100 graden Fahrenheit... Maar dat maakte ons niet uit, tenslotte zaten wij lekker in de auto met airco, totdat... er een bord langs de weg stond dat we, om oververhitting van de motor te voorkomen, de airco uit moesten zetten. We zaten alleen maar, ik hoefde niet eens gas te geven (thank God voor cruise control) en we hadden al een natte rug!
Gelukkig mocht na zo'n 10 mile de airco weer aan, die vanaf dat moment weer volop stond te blazen.

Aangekomen in Phoenix, konden we zo aansluiten in de ... ja hoor... de file! Waarom wij altijd in alle grote steden aankomen in de spits, is me een raadsel!
Maar inmiddels zijn we weer helemaal gesettled in ons hotel en gaan we ons opmaken voor de laatste dag in de States!

Grote ergernissen en grote lol!

Wat hebben we gedaan vandaag? In de file gestaan! Meer niet! De ene file na de andere! We zijn er over uit. LA is geen stad voor ons. Het is hier niet leuk, er is geen gezelligheid. Straten lopen van zuid naar noord en van oost naar west, met 100 en meer stoplichten. Oja, en files... veel files.
Begrijp me niet verkeerd hoor. De eerste 100 meter rijden denk je van: "Goh, wat gaat het lekker vlotjes" en net als je dat gedacht hebt, dan begint het... Langzaamrijdend en stilstaand verkeer.

Nu hoor ik je denken: "Wat doe je daar dan?!". Nou, we waren hier wel met een reden, hoor. Namelijk: de LA Dodgers game! De LA Dodgers doen het erg goed op dit moment en wij wilden dat spektakel wel eens meemaken in zo'n stadion. Dus hebben we enkele maanden gelee al kaarten besteld. Okee, op dat moment was het nieuwe honkbalseizoen nog niet van start, maar we gingen natuurlijk wel voor spektakel.
We kwamen aardig gestresst aan in het stadion. Hoe dat kwam? Nou dat zal ik je vertellen...

De wedstrijd begon om 19.10 uur. Rare tijd, dat vond ik ook, maar we hadden geen keus. Nu is LA natuurlijk verbazingwekkend groot, dus we gingen op tijd de deur uit. Om een uur of 5 zaten we helemaal klaar in de auto en gingen we op weg naar Dodger Stadium aan de andere kant van LA.
Na zo'n 2 uur fileleed, kwamen we eindelijk bij de parkeerplaats waar we konden aansluiten om de parkeerwachter te betalen. Ondertussen spotte ik dat Monique (de geldbewaker) erg zenuwachtig in haar zakken aan het zoeken was en ik begon al een beetje ongerust te worden. En ja hoor, daar kwam het hoge woord eruit: "Ik hoop dat je met Visa kunt betalen", dus ik trek mijn blauwe kaart, die ik altijd feilloos weet te vinden en wil 'm aan de parkeerwacht geven. Nu kun je in Amerika werkelijk alles betalen met je creditcard (zelfs de wasstraat), maar hier namen ze alleen cash! Ik geloofde mijn oren niet! "Alleen cash?!" vroeg ik nog met een zielig stemmetje, maar de dame liet zich niet vermurwen. We moesten terug... En terwijl voor ons en voor ons alleen al het verkeer werd stilgelegd, hield Monique gelukkig het hoofd koel en vroeg nog waar we een geldautomaat konden vinden, terwijl ik al zei: "Vergeet het maar, dit wordt helemaal niks meer...".

Maar we moesten een paar keer links en een paar keer rechts, nog een keer links, Sunset Boulevard op en toen zagen we tot onze grote vreugde een geldautomaat! Monique sprong de auto uit, trok een sprint naar de automaat, schopte degene die er voor stond opzij, ramde haar bankpas op zo'n manier in de automaat, dat die spontaan flappen begon te spugen! Ze nam weer een sprint richting de auto, sprong erin (de deur stond al open) en op dat moment gaf ik plankgas, terug naar het stadion!

Daar aangekomen hebben we een andere parkeerwacht betaald, de auto geparkeerd op een parkeerplaats waar je U tegen zegt (goed onthouden welk nummer, want ook die kennen we al).

Vervolgens waren we er nog niet, want omdat wij internationaal kaarten hebben gekocht, moet je die ter plekke ophalen. Dit noemen ze hier 'Will call'. Dus op zoek naar dit afhaalpunt. Die hadden we snel gevonden en vanaf dat moment gingen alle deuren voor ons open.
We werden netjes doorverwezen naar onze ingang, hebben 2 hotdogs en een paar liter cola gehaald en gingen op zoek naar onze plaatsen.

De wedstrijd was inmiddels al begonnen, maar dat maakt hier echt geen fluit uit hoor. Je komt namelijk niet voor een wedstrijd, je komt voor entertainment! De wedstrijd is maar bijzaak.
Je begrijpt het al, wij keken onze ogen uit. Maar we kwamen voor de wedstrijd en die hebben we gezien. Je weet niet wat je meemaakt op het moment dat het thuis team een punt scoort. En je weet helemaal niet wat je meemaakt op het moment dat er een homerun wordt geslagen! Jaja, we hebben het allemaal gezien. Het was een leuke wedstrijd, best spannend en 3 uur later liepen we het stadion weer uit.

Oja, de Dodgers speelden tegen de Colorado Rockies en dat de Dodgers hebben verloren, vergeten we voor het gemak!

Hoera! We hebben weer verbinding!

Op weg naar Venice Beach

En wat doen we altijd in het Monte Carlo? Dan gaan we ontbijten, want ze hebben een ontbijtbuffet om van te smullen! Dat hebben we dan ook goed gedaan, want de rest van de dag hadden we geen honger meer….

Hierna zijn we op weg gegaan naar Los Angeles. Natuurlijk was het weer erg druk op de weg, maar daar doen we niets aan. Bij Primm zijn we er vanaf gegaan, want hier was een shopping outlet en ook daar houden wij van!
Na een uurtje of iets zijn we weer verder gereden. Vanaf het moment dat we daar de weg op gingen, was het druk. Ongelooflijk, alsof we dicht bij een grote stad zaten en dat was helemaal niet zo. Dat beloofde wat voor LA…

In 2001 moesten we in California ineens stoppen voor het Bureau of Agriculture die vroegen of we fruit en/of groenten bij ons hadden. Nu hadden we weer zo’n roadblock. Uiteraard hadden wij ook nu weer niets bij ons. Maar de agent wilde alleen weten waar wij vandaan kwamen! Die vraag had ik niet verwacht, dus vergat ik spontaan dat we uit Las Vegas kwamen!

In LA aangekomen was het ongelooflijk druk op de weg. Niet normaal, wij zouden gek worden als we dit iedere dag moesten meemaken! Maar een goede navigator en een goede routebeschrijving van het hotel helpt, want we gingen direct goed. Ons hotel ligt in Venice Beach en we zitten hier echt op een kippeloop van het strand af. We zijn natuurlijk meteen naar het strand gegaan en hebben daar wat rondgelopen.
Hierna zijn we naar Santa Monica gereden om naar het 3rd Street Promenade te gaan. Ook hier zijn we in 2001 geweest, toen we in Santa Monica overnachten. Deze promenade doet erg gezellig aan en is autovrij. Er zitten allerlei winkels, maar ook diverse restaurants en om dat laatste ging het natuurlijk!


What happens in Vegas…. Stays in Vegas!

Ja hoor, we konden er geen genoeg van krijgen, dus we zijn weer terug in Vegas! En weer terug op de oorspronkelijke route. En 3x raden in welk hotel we zitten? Inderdaad, het Monte Carlo!
We gingen op een mooie tijd weg uit Death Valley. Niet zo vroeg, maar gewoon een mooie tijd.

Kwamen na ongeveer één uurtje rijden aan in Beatty, waar we in 2001 als eerste getankt hebben en een ijsje gingen halen vanwege de vreselijke hitte! Nooit zullen we de vraag van het meisje achter de counter vergeten: "Hoeveel bolletjes? Drie?". Waarop we allebei een beker vol met ijs kregen waar 4 mensen gerust van kunnen eten!

Ook deze ‘oase’ is niet meer wat het is geweest. Er is een compleet dorp gebouwd! En dat is ook exact de reden dat we per ongeluk op weg gingen naar Reno in plaats van Vegas! We waren compleet de weg kwijt… Letterlijk en figuurlijk!
Helaas kwamen we hier pas na een uur rijden achter, dus moesten we dat hele slaapverwekkende eind weer terugrijden.

Ietsiepietsie later dan gepland kwamen we weer aan in Las Vegas, opnieuw ingecheckt, spullen achtergelaten in het hotel en op pad. We zijn om 3 uur gaan lopen en kwamen om 8 uur totaal uitgeput terug in het hotel! Je begrijpt het al... Ook vandaag geen show! Wat we wel hebben gedaan? Nou, de Strip afgelopen! Da’s alles, meer niet. Maar ja, het duurt af en toe al een kwartier eer je eindelijk een hotel voorbij bent!

Teruggekomen in het hotel zijn we eerst naar de kamer gegaan om even de voetjes te koelen in het bad! Dat was hard nodig. Hierna hebben we lekker gegeten in het Italiaanse restaurant van het hotel en daarna zijn we weer op pad gegaan, dit keer richting het Bellagio.
Het Bellagio heeft een waterorgel waar je stil van wordt. Zo mooi hoe ze dit hebben gedaan. Hier hebben we een half uur staan kijken naar het waterspektakel en daarna zijn we langzaamaan (het ging gewoon niet harder) teruggegaan richting het hotel, waar we natuurlijk nog wat geld moesten vergokken! Maar wat een teleurstelling! Ze hebben alle automaten vervangen! In geen enkele automaat kun je nog een kwartje gooien… En er komt ook helemaal geen geld meer uit! Je krijgt een voucher en dan moet je dat gaan incasseren bij de kas! Geen lol meer aan! Dus hebben we onze winst er ook maar doorheen gejaagd…


Death Valley National Park

Wederom een slaapverwekkende rit. Wat?! Een slaapverwekkende dag! Want na de saaie rit van Las Vegas naar Death Valley National Park is het de rest van de dag niet meer goedgekomen met ons.

Ook in dit park was het de dag ervoor noodweer geweest, waardoor de wegen op sommige plaatsen volgelopen waren met water! En dan vinden wij het best leuk om met een 4x4 door een diepe plas te rijden. Niet te hard natuurlijk, want je voelt de auto op sommige plekken lekker glijden, maar wij vinden het erg grappig om te zien hoe het water tot over het dak komt!

We begonnen dus met een blauwe auto, vervolgens werd ie door het rode zand rood, na de wasbeurt was ie weer blauw en na vandaag rijden we in een witte auto rond!
Want in Death Valley NP zit veel zout. En iets van dat zout, ligt nu op de auto.

Uiteraard hebben we weer een pitstop gemaakt bij het Visitor Centre, waar we konden lezen dat 2001 de zomer was met het hoogst aantal dagen van meer dan 100 graden Fahrenheit! Geen wonder dat we toen het park uitgevlucht zijn! Het was daar niet te harden….

We zijn eerst naar op weg gegaan naar Scotty’s Castle, maar na tig mijl was er een hek over de weg gezet, met de mededeling dat de weg gesloten was. Dus gingen we vandaar uit richting Stovepipe Wells. Tot de dag van vandaag weet ik niet waar ik naar op weg was, want ik viel zowat in slaap achter het stuur.
In Stovepipe Wells zijn we gestopt om eerst eens wat suiker naar binnen te werken en toen het weer wat beter ging, zijn we op weg gegaan naar Artist Drive. Dit is echt verbazingwekkend! Alsof er een schilder bezig is geweest om wat kleur aan te brengen in de bergen! Dan heb je nog de Artist palet. Dit is misschien wel het mooiste stukje van Death Valley NP. Hopelijk komt dit ook op de foto's zo uit.

Hierna begon de zon al aardig onder te gaan, dus zijn we terug gegaan naar de cabin en vandaar uit direct door naar het café om wat te eten. We hadden gehoopt dat we een schitterende sterrenhemel zouden kunnen zien, zoals we ook in de Grand Canyon NP hadden gezien. Dus na het eten keken wij vol verwachting omhoog, maar er was nog teveel bewolking om een ster te kunnen zien.
Later op de avond zijn we nog eens gaan kijken en toen was de bewolking wel grotendeels opgelost, maar waren de sterren niet zo heel erg helder….


Change of plans. Again!

Gaat er bij ons ooit wel eens iets volgens planning? Ja hoor, zo nu en dan. Maar we houden ook wel van een verandering. Dus ik gaf Monique de keus in Zion NP. Of we gingen vandaag de Narrows lopen, met gehuurde waterschoenen of we gingen toch richting Death Valley. Voor Monique was het geen moeilijke keus. De Narrows lopen niet weg, die doen we wel een andere keer. Nu gaat Death Valley ook nergens heen, maar dat mag de pret niet drukken.

In ons hotel gingen we eens kijken of we nog een overnachting in Death Valley zelf konden boeken en ja hoor, er was nog een cabin vrij. Meteen geboekt, alleen… deze overnachting was voor de nacht van zaterdag op zondag. Dus zochten we nog een plek voor de vrijdag op zaterdagnacht. Na lang beraad werd dat Las Vegas. We overnachten vrijdag op zaterdag in Vegas (yeah baby!), zaterdag op zondag zijn we in Death Valley en dan… dan zien we wel verder.
Dus ’s ochtends weer vroeg op. Niet omdat het zo ver weg lag, maar om weg te kunnen uit dat hellhole waar we overnachten. Onderweg weer een pitstop gemaakt en ontbeten bij de IHOP (International House of Pancakes) en vervolgens weer op weg. Ik had gehoord dat er vlakbij Las Vegas diverse winkelcentra waren en wij waren wanhopig op zoek naar winkels! Leven in de wildernis (ahum!) is prima, maar op een gegeven moment gaan we de stad toch wel missen.

En we wilden op tijd in Vegas zijn om nog kaarten te bespreken voor een show. Welke shows de revue gepasseerd zijn? Celine Dion (alias het Monster), maar daar kreeg Monique mij met geen 10 paarden naar toe. Tom Jones, leek ons hilarisch! Maar ook Ka van Cirque du Soleil zag er spectaculair uit. Welke het zou worden? Daar waren we nog niet helemaal uit.

De rit naar Vegas was slaapverwekkend. Maar uiteindelijk zagen we van mijlenver al de Stratosphere Tower. Vol goede moed gingen we op zoek naar het winkelcentrum aan de noordkant van Vegas. Tja, dat was lastig te vinden. Maar niet getreurd, hoor. Aan de zuidkant zat er ook één, dus we zouden eerst inchecken en de bagage uit de auto halen en daarna verder rijden. Maar één ding hadden we vergeten en dat was het vrijdagmiddag verkeer!

Langzaamrijdend en stilstaand verkeer. En dan ben je eindelijk in de stad, maar dan ben je nog lange niet bij je hotel! Want dan moet je de strip nog afrijden… Afijn, we dachten vroeg te zijn, maar waren uiteindelijk helemaal niet zo vroeg.
Niet getreurd, na ingecheckt te hebben in het Monte Carlo gingen we op weg op naar een shoppingspree! Groot feest, we waren weer blij!

Na een tijdje geshopt te hebben, werd het buiten steeds bewolkter, kwam er meer wind en dachten wij dat het maar beter was om richting de auto te gaan. We hadden al gehoord dat er slecht weer komst was. Op naar het hotel, alle aankopen achter gelaten en op weg naar het dinerbuffet! Heerlijk gegeten, en passent besloten om de show die avond te laten zitten en nog even terug naar onze kamer op de 29e verdieping, we kijken naar buiten en waren alles om ons heen vergeten! Wat een spektakel! De ene na de andere lichtflits! Recht de grond in, zodat de we de vonken er vanaf zagen komen. Uitval van electriciteit in een gedeelte van de stad achter de Strip. Echt niet normaal, wat een noodweer!

Na een tijdje was het onweer grotendeels over, dus zijn we de jassen uit de auto gaan halen. Alsof er een zondvloed naar benee was gekomen. De straten liepen vol met water… Klossend door de plassen zijn we naar het MGM Grand gelopen, maar door de regen hebben we al snel besloten om ons eigen hotel weer op te zoeken.

vrijdag 21 september 2007

Wat een pret, 3 verslagen in 1 keer.

Wegens een superslechte internetverbinding, late aankomsten en vermoeidheid hebben we een aantal dagen niet gepost, maar bij deze maken we het goed: 3 verslagen in 1 keer!


Zion National Park

Ook vanmorgen sprongen we weer uitgeslapen uit bed, om op tijd in Zion National Park te zijn. In dit park mag je niet met je eigen auto rijden. Wil je dus iets zien van het park, dan ben je afhankelijk van de shuttlebussen. We hadden al waarschuwingen gezien dat er geen parkeerplaats vrij zou zijn bij het visitor center van 10.00 uur tot 15.00 uur, dus we wilden ruim op tijd in het park zijn.

Wederom weer even binnen gewipt bij het visitor center om te kijken wat de weersverwachting zou zijn voor vandaag. Die was goed, een temperatuur van rond de 30 graden celcius. Lekker warm, dus.

Om 09.00 uur zaten we klaar in de shuttlebus, die gereden werd door een chauffeur die vol goede moed aan de dag begonnen was. NOT! Hij was zeker geen inspirerende factor voor de dag van vandaag. Maar dat deert ons niet.

De eerste stop die wij maakten was bij Zion Lodge. Hier begon de eerste trail die we wilden doen vandaag. Ja, we gingen weer klimmen… Ik ben eigenwijs en kan het niet laten.
We wilden de Emerald Pools zien. Hier zijn er 3 van: de Lower, de Middle en de Upper. Ons eerste doel was de Lower, want dit was een easy walk, maar die stelde niet zo heel veel voor. Dus verder naar de Middle, die we niet gezien hebben op de heenweg. Toen zagen we dat de Upper nog maar 0.3 mile verder was. En ach, het ging wel lekker vandaag, dus we gingen door! En dat was maar goed ook. Gewoon mooi, stil en mooi! Zo stonden we een minuut of 5 in stille verrukking te kijken naar de Upper Emerald Pool. Hierna natuurlijk wat foto’s gemaakt en een filmpje gedraaid en vervolgens weer in stilte alleen maar rondkijken, nog wat eten en drinken en op weg gingen we weer. We zeiden nog tegen elkaar dat we niet kunnen begrijpen dat mensen niet genieten van wat ze zien. Die komen, laten de camera klikken en gaan direct weer weg. Maar ja, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde.

Hierna zijn we nog langs de Middle Pool gekomen, maar na de Upper vonden we ook deze toch wat minder. Vervolgens zijn we via de Grotto trail naar beneden gegaan. Erg leuk om te doen.

Na zo’n 2,5 tot 3 uur hiken kwamen we eindelijk aan bij de picknickplaatsen. Hier hebben we een lekker broodje gegeten en weer wat gedronken, voor we verder gingen naar de Riverwalk. Deze walk gaat over een redelijk vlak gedeelte, grotendeels langs de Virgin river. Aan het einde van deze walk begint de Narrows. Hier kun je door het water naar de Narrows lopen. Het moet ongelooflijk mooi zijn, maar ja, we hadden net nieuwe schoenen en om op blote voeten in het ijskoude water en over gladde keien te moeten waden en met dure apparatuur op je rug, zagen we niet zo zitten. We hebben er nog wel over gedacht om dit morgen te gaan doen, tenslotte hebben we een dag over. In het plaatsje Springdale kun je waterschoenen en stokken huren, maar na ampel beraad hebben we besloten om het niet te doen en het te bewaren voor een volgende keer...

Na deze trail hadden onze voetjes dringend behoefte aan rust, dus hebben we de shuttle weer gepakt en zijn we teruggegaan naar het visitor center. De auto gepakt en zijn we nog over de main road gereden naar de oostkant van het park. Om daar te komen moet je door de 1 mile tunnel (gebouwd in 1930). In deze tunnel is het stikdonker, maar zijn er om de zoveel honderd meter luchtgaten. Monique heeft nog even gestoeid met haar camera om een mooi plaatje te schieten vanuit de rijdende auto. We mogen natuurlijk niet stoppen in de tunnel. We zullen zien of deze foto’s gelukt zijn….


Bryce Canyon National Park

Vanmorgen weer lekker vroeg uit de veren, van een ontbijtje genoten in het hotel en op weg gingen we weer naar Bryce Canyon NP.

Bij de ingang van het park aangekomen, zagen we dat er beren waren gespot en dat we, als we er één tegen het lijf zouden lopen, het direct moesten melden in het visitor center. Ja hoor, alsof je er zo maar één tegenkomt. Tsss…..

Bij het visitor center konden we met moeite een parkeerplaats bemachtigen, want het was ongelooflijk druk. Veel drukker dan in Canyonlands en Capitol Reef.

In het visitor center zagen we dat er een verhoogde beer activiteit was! Oeps! Dat betekent dus dat we op moeten passen. Nou ben ik natuurlijk erg van de beren, maar ik loop ze liever tegen het lijf als ik bij iemand ben die er verstand van heeft! Het enige wat wij wisten, was dat we een zwarte beer op zijn neus moeten slaan als ie aanvalt en dat we niet in een boom moeten klimmen, omdat ie ons dan achterna komt! Tja, alsof je daar aan denkt, als je onverwacht een beer tegen het lijf loopt.
Maar wij, als ervaren berenspotters, zagen vervolgens in iedere boomstronk een beer…

We zijn eerst naar het einde van de scenic road gereden en vandaar uit zijn we langzaam aan weer terug gereden richting de mooiste plekjes van Bryce. Dat zijn het Amphitheater, Inspiration Point en Fairyland Point. Hier valt echt je mond van open! Dat dit gevormd kan worden door de natuur!

Aan het eind nog even geprobeerd om bij het visitor center binnen te wandelen, maar er was geen parkeerplaats te vinden! Dus gingen we op weg naar Ruby’s Inn, volledig het tijdsverschil vergetend en naar huis gebeld. Nog even geshopt en weer op weg richting Zion National Park.

Via een vreselijk saaie route (mijn navigatiesysteem Monique bleef deze route maar geven) zijn we richting Zion NP gereden. De route is zo saai dat we naar de koeien gingen roepen: "Mooooo"! En na mijlen achter een hooiwagen te hebben gezeten, zonder een kans om in te halen, moet je toch wat.
Maar op het moment dat je via de oostzijde het park in komt, is er van saai geen sprake meer. Hier loopt de main road, de enige weg die je met eigen vervoer mag rijden. Hier krijg je al een voorproefje van wat je in de canyon te wachten staat. Nog even gestopt bij het visitor center en vervolgens doorgereden naar Hurricane.

In het plaatsje Hurricane aangekomen, moesten we nog wassen. Dat werd een groot feest, want het wassen ging goed. Toen gingen we kijken of de droger al klaar was en jawel hoor, die was al klaar. Dus de was zou ook wel lekker droog zijn, maar helaas… de kamer hangt vol met t-shirts en sokken!


Capitol Reef National Park

Vandaag waren we nog een dag in Capitol Reef NP. Dit park is zeer ruig en zeer zeker de moeite waard om te bezoeken. Wij dachten vanmorgen dat we hier nog even een paar uurtjes zoet
zouden brengen, maar dat werden iets meer uren….

We zijn eerst naar het Gooseneck Overlook gereden om een paar fotootjes te schieten en een een filmpje te draaien.

Van hieruit zijn we direct doorgereden naar het park, nog even een pitstop gemaakt bij het visitor center en vervolgens zijn we doorgereden naar het einde van de scenic drive. Hier zijn we gestopt bij Capitol Gorge. Vanuit de auto konden we de metershoge kliffen al van beneden af bewonderen. De kliffen hier zijn zo hoog, dat er geen zonlicht in de nauwe doorgang kan schijnen!

Hier hebben we een trail gelopen naar het Pioneer Register. Dit is heel grappig om te zien, want op één van de wanden, schreef iedereen die hier door heen kwam zijn naam, met datum. Zo hebben we namen gezien uit 1884 en van zelfs nog eerder. Sommige namen waren nog heel duidelijk te lezen, anderen waren grotendeels weggesleten.

Hierna zijn we richting Grand Wash gegaan. Hier konden we na verloop van tijd een trail volgen naar een arch. De trail steeg zo’n 900 foot. Makkie, dacht ik. Tja, dat was dus wederom geen makkie. Trillende knietjes, duizelig, het ging gewoon niet lekker. Van Monique moest ik eigenlijk een energy bar opeten, maar daar had ik nou net geen behoefte aan. Drinken, veeeeel drinken was het enige wat ik wilde!

Uiteindelijk is Monique een stuk doorgelopen, maar ook zij kwam al snel terug. Inmiddels had ik aan de overkant mensen zien lopen en dacht bij mijzelf: "Wat?! Gaat die trail daar nog helemaal naar toe? Dat red ik van mijn lang-zal-ik-leven niet! Dus we zijn weer teruggegaan. Ik hoop dat dit toch een keer op houdt, want zo komen we natuurlijk helemaal nergens!

Inmiddels was het al een stuk later en hebben we besloten om het park te verlaten via de reguliere weg en niet, zoals we eigenlijk van plan waren, via de dirtroads.

We zouden overnachten in Cedar City. Bij Bryce Canyon NP zat alles vol en wat niet vol was, daar wilden we ook niet overnachten! Denk aan afschrikwekkende verhalen over bedbugs enzo… Dan rijden wij toch graag een stukje verder.

Op weg naar Cedar City kom je door een geweldig park. Het Grand Staircase. Hier wil ik graag nog een keer naar toe, al is het alleen maar om de slotcanyons Peek-A-Boo en Spooky te bekijken. Hierna kwamen we weer door Dixie Forest. Toen ik dit gedeelte in 2001 zag, wist ik dat ik naar British Columbia in Canada wilde! Het is hier zo mooi, met al dat groen en al die bomen die in deze tijd van het jaar al beginnen te verkleuren in geel en rood, inderdaad de herfstkleuren.

Na aankomst in Cedar City keken we onze ogen uit. In onze herinnering was het een plaatsje van niets, maar dit plaatsje van niets is zowaar uitgegroeid tot een kleine stad! Na een hotel te hebben gezocht, wat te hebben gegeten, ploften we uitgeput in bed… Helaas geen fut meer voor de foto’s en geen fut meer voor het blog.

dinsdag 18 september 2007

Ehm... foutje, maar geen paniek!

En toen gingen we vanmorgen op weg naar Capitol Reef National Park, met een tussenstop bij Goblin Valley, toen ik mij zo'n anderhalf uur later ineens ging afvragen wat we deze week allemaal zouden gaan doen...

Gister had ik Monique al gevraagd of we vandaag echt zouden vertrekken uit Moab of dat het de bedoeling was dat we nog een dag zouden blijven. Monique zei toen: "Jahaa, volgens de planning vertrekken we morgen uit Moab." Aangezien ik Monique natuurlijk meteen geloof, heb ik er niet meer aan gedacht tot we onderweg waren. Dus opnieuw aan Monique gevraagd om op de planning te kijken en wat een ongeloof toen zij de volgende woorden sprak: "Eh... morgen vertrekken we uit Moab en gaan we op weg naar Capitol Reef NP en Goblin Valley!" WAT?! Dat ik kwijt ben wat voor dag het is en wat de datum is, dat ben ik gewend, maar dat zij het ook heeft! Dat kan niet, want nu lopen we een dag voor op schema....

Maar niet getreurd. We zien wel waar we stranden.

Dus de route vervolgd richting Goblin Valley. In dit staatspark staan vreemde rotsvormels. Een beter woord kunnen we niet bedenken. Soms staat zo'n vorm alleen en lijkt het een paddestoel, soms staan ze in een groepje bijeen en zijn het net figuurtjes uit een sprookje of uit de smurfen! Heel apart.

Hierna zijn we doorgereden naar Capitol Reef NP. De omgeving is in ieder geval zeer de moeite waard. Maar inmiddels werd het al wat later, kregen we honger en gingen op zoek naar een picknicktafel. Alle etenswaar uitgestald voor een sandwich en smullen maar! Hierna zijn we de scenic drive in het park gaan doen. Dit park heeft één geasfalteerde scenic route en de rest is offroad of dirtroad. We hebben besloten om morgen nogmaals het park in te gaan, wat mooie plaatjes te schieten en de route uit het park via een dirtroad te doen. We hebben eerder offroad gereden, soms met het idee dat de onderkant van de auto werd opengereten. Maar het is zo gaaf om te doen, dat we het niet kunnen laten. En waarom het zo gaaf is? Geen idee, je kunt niet harder dan 10 tot 15 mile rijden. Je wordt compleet door elkaar geschud en je moet zorgen dat er geen dingen los liggen in de auto! We hebben natuurlijk wel geluk dat we een auto met high clearance hebben, anders kun je dit echt niet doen.

Op een gegeven moment moesten we natuurlijk nog op zoek naar een overnachting, dus gingen we op naar Torrey. Een dorp van niks! Er zijn een paar hotels, veel kerken en weinig mensen. Op de kaart zagen we dat Boulder misschien wel een betere overnachtingsplaats zou zijn, dus via een bergweg naar Boulder. Een uur later, en na veel koeien ontweken te hebben, kwamen we aan in Boulder en een minuut later reden we weer uit Boulder! Dit was helemaal geen goede overnachtingsplaats. We zijn toen maar weer teruggereden naar Torrey, uiteindelijk had dit plaatsje in ieder geval een restaurant om de wederom hongerige magen te stillen....

maandag 17 september 2007

Rain, thunder and lightning!



Hebben we al verteld dat we het hier zo vreselijk heet hebben?! Sinds de aankomst in Phoenix hebben we temperaturen van rond de 40 graden en hoger en zon, veeeeeel zon!
Maar vanmorgen bij het wakker worden, had ik het al door... Het was bewolkt... En de hoop op het rijden van de Shäfertrail werd minder.

Nadat we weer van een lekker ontbijtje hadden genoten bij Denny's en ons verwonderd hadden over wat anderen allemaal bestellen voor het ontbijt (echt bergen eten), gingen we op weg naar Canyonlands NP. We zijn rechtstreeks doorgereden naar het visitor center, alwaar ons niet werd afgeraden om de trail te rijden, maar er werd ook niet gezegd "go for it!". Er werd nog steeds regen verwacht en als de Amerikanen één ding beter kunnen dan Nederlanders, dan is het wel het weer voorspellen! Op dat moment was de trail nog goed te rijden, maar dat kon veranderen zodra de eerste druppels gingen vallen. De weg zou veranderen in een modderpoel! Dus de beslissing was snel genomen: we gingen niet! Jaja, ook wij kunnen verstandig zijn!

Natuurlijk lieten we de teleurstelling niet de overhand nemen en gingen we op weg 'exploring the park'. Als eerste zijn we naar het allerlaatste viewpoint gereden, waar we een geweldig uitzicht hadden op de 'footprint'.


Dit is niet de officiele naam, maar een andere Amerika reiziger heeft deze naam eraan gegeven. Bij dit viewpoint zagen we de eerste lichtflitsen en hoorden we de eerste donder.
Toch hebben we ook hier een trail langs de klif gelopen van ongeveer 1 mile. Na een tijdje voelden we de eerste druppels en zijn we als een razende terug gegaan naar de auto, waar we net op tijd aankwamen. Want als het gaat regenen, dan gaat het goed regenen. Gelukkig zijn het wel vrij korte buien, dus is het binnen een mum van tijd ook weer droog.

Tijd genoeg om een aantal andere viewpoints aan te doen, zoals Green River overlook, Upheavel Dome overlook en Mesa Arch. Ook in dit park konden we met gemak uren volmaken. En wij hebben slechts een klein stukje gezien, want een ander gedeelte van het park, daar komen we dit keer niet eens aan toe! We zijn aan het eind nog wel die richting uitgereden om naar Needles Overlook te gaan. Wat we hier zagen?! Donkere wolken, lichtflitsen... achter elkaar! Om bang van te worden. Regen, heel veel regen! En het was te merken, want er waren maar zeer weinig andere auto's. Tussen de flitsen door hebben we snel een fotootje geschoten en een filmpje gedraaid om vervolgens terug te rennen naar de veiligheid van de auto!

Op de weg terug naar Moab was het moeilijk om de ogen op de weg te houden, want de lichtflitsen waren erg spectaculair en volgden elkaar in hoog tempo op. Maar we hebben het weer gered, we zijn weer veilig in het hotel aangekomen.

En toen was het alweer etenstijd! En gingen we op weg naar het (jaja) restaurant tegen de heuvel. Hier wilden we in 2004 al eten, maar toen was het gesloten. En je raadt het nooit! Ook vanavond was het dicht! Dus geen giga steak voor ons vandaag....

Eén ding weten we wel: het is maar goed dat we de Shäfertrail niet gereden hebben. Maar we komen hier zeker nog een keer terug om 'm wel te rijden en de rest van het park te bekijken!